Een van die groot vreugdes in die lewe is om na jou volwasse kinders te kyk en te dink: hulle is goed grootgemaak. Ek dink mens kan dit van my twee sê. Nie aldag nie. Maar darem meestal. Wat ’n wonderwerk is, aangesien hulle nie ’n enkele dag op ’n skoolbank deurgebring het nie.
Dit vra durf om teen die grein van jou kultuur in jou kinders nie skool toe te stuur nie. Dit eis moed en geloof om te bly tuisskool as twyfelsaaiers en asemintrekkers op jou afstorm. Het jy self al ’n entjie op die tuisskoolpad geloop, het jy beslis al dié opmerkings teëgekom:
“Maar wat van hulle sosialisering?”
“Hoe weet jy jou standaard is hoog genoeg?”
“Wat bedoel jy hulle skryf nie eksamens nie?”
Al het ek dit nooit neergeskryf het, het ek altyd geweet wat ek met my kinders se tuisonderrig wou bereik. Dit was tegelyk heel haalbaar en onmoontlik idealisties. Ek wou hê hulle moes kon lees, skryf en reken. Hulle moes leer om krities te dink om inligting se waarde en betroubaarheid te beoordeel. Bowenal moes hulle as gelowiges ’n roepingbewustheid ontwikkel en tyd vat om hulle unieke talente en aanlegte te ontwikkel.
Nou, na amper twintig jaar van tuisskool ma-wees, sien ek die genade daarvan dat ’n kind sonder selfbewustheid foute kan maak en weer probeer sonder ’n toekykende portuurgroep. Leer is nes die lewe ’n morsige spulletjie. Met ’n bietjie hier en ’n knippie daar bou elke mens geleidelik ’n kennissisteem op. Dis net met sukkel en val en opstaan en weer probeer dat jy vaardigheid verwerf.
Wat sosiale kontak betref, was ons gesin van mening dat minder, maar dieper vriendskappe beter is. Ek was gelukkig om in ’n gebied te bly waar ander tuisskoolma’s baie sosiale geleenthede gereël het en ek het entoesiasties ingeskakel en help organiseer aan uitstappies en kuiers. Buitemuurse aktiwiteite soos sportklubs, perdry, kunsklasse en natuurlik die kerk het ook gesorg vir vriendskappe. Ek raai alle nuwe tuisskoolma’s aan om dadelik ’n ondersteuningsnetwerk met ander tuisskolers te begin vorm.
My twee kinders verskil baie van mekaar en hulle is toegelaat om in verskillende rigtings te ontwikkel. Johannes is vreeslik georganiseerd en vandat hy klein is, werk hy al op ’n rooster. Hy hou van filosofie, geskiedenis, ekonomie en idees. Hy noem homself ’n groot-prentjie-mens wat graag na patrone kyk en verbande tussen dinge raaksien. Hy het eers op veertien leer lees, maar hy het onlangs hier in Amerika in Engels op sy eie vir ’n universiteitseksamen voorberei en goed deurgekom. Sy SAT punt in Critical Reading was goed genoeg dat hy ’n top Amerikaanse universiteit sou kon inskryf. (Ons is nog nie seker of die kool die sous werd is nie, universiteite in Amerika is verskriklik duur. ’n Volgende keer meer oor ons kollegepad hier in die vreemde.)
Annamaria is die kunstige een, wat daarvan droom om eendag animasieflieks te maak. Sy neem aanlynkursusse in animasietegniek, het vroeër vanjaar voor meer as 300 mense aan ’n musiekkonsert deelgeneem en bestuur noukeurig haar kunsprofiel op internet waar sy van haar werke publiseer. Sy leer haarself gereeld nuwe sagteware, wat sy nodig kry vir haar animasiewerk. Dis haar boompie en gieter wat ek vir bo-aan hierdie blogplasing gebruik.
Sal ek weer tuisonderwys kies? ‘n Duisend keer JA!